. . .

babasız kalmış, babasız büyümüş çocuklar herzaman daha kararlı, daha realist, daha sevecen ve daha "eksik" oluyor..
kararlarını kendisi veriyor, neyin ne olduğunu biliyor, daha çok seviyor..
daha çok sevilmek istiyor..

korunmaktan bahsetmiyorum..

koruma içgüdüsü annelerde daha fazla bana göre..

baba, limandır..

komutandır..

oyun arkadaşıdır baba..

insanın babasına dair en güzel anısının 4yaşına ait olması, acı bişey..

babası varken babasız büyümek de..

annem doğumdayken, yani ben 4yaşındayken, masal anlatırdı babam bana..
geceleri..

kırmızı başlıklı kızı anlatışını hala hatırlarım mesela..

özeldir bu yüzden o masal benim için..

ve çoğu zaman, o ana dönmek isterim..

sadece o duyguyu tekrar yaşamak için..
bir tek o ana...

babam mı baba olamadı bana..
ben mi beceremedim ona evlat olmayı,
qerçekten bilmiyorum..

ama "babam" diyip sarılmak isterdim..
en basitinden...


http://fizy.com/#s/1ai2nf    

"bana bir masal anlat baba,
içinde bütün oyunlarım, kurtla kuzu olsun..
şekerle bal..
baba bir masal anlat bana,
içinde denizle balıklar,
yağmurla kar olsun,
güneşle ay..
anlatırken tut elimi..
uykuya dalıp qitsem bile,
bırakıp gitme sakın beni...."